มนุษย์เราเป็นสิ่งมีชีวิตที่ใช้ทรัพยากรสิ้นเปลือง ยิ่งกว่านั้นเราไม่ชอบที่จะคิดถึงเรื่องขยะ เนื่องจากเป็นสิ่งที่ไม่พึงประสงค์และไม่มีประโยชน์ เราเพียงแค่โยนมันออกไป และหวังว่าคนอื่นจะจัดการมัน
คาดกันว่าแต่ละคนผลิตขยะประมาณ 1 กิโลกรัมในแต่ละวัน เพื่อหาจำนวนขยะที่เกิดขึ้นในประเทศไทยในหนึ่งปี ให้คูณตัวเลขนี้กับ 365 (จำนวนวัน) และจาก 70 ล้าน (จำนวนคน) ผลลัพธ์ก็คือ มากกว่า 25 ล้านตัน
เพื่อแก้ไขปัญหานี้ ภาครัฐและเอกชนจากหลายหน่วยงานมีเป้าหมายที่จะทำให้ประเทศไทยเป็น “สังคมที่ปราศจากขยะ” ด้วยเหตุนี้กรมส่งเสริมคุณภาพสิ่งแวดล้อม ได้จัดทำหนังสือคู่มือ เรื่อง “Mission Zero Waste” เพื่อใช้ในโรงเรียนโดยมีข้อเสนอแนะที่เป็นประโยชน์ สำหรับวิธีที่เยาวชนสามารถลดการใช้และนำของเสียกลับมาใช้ใหม่ได้
นอกจากนี้ยังได้มีการมอบรางวัล ‘Zero Waste Community’ สำหรับหมู่บ้านที่สามารถลดปริมาณขยะที่ผลิตได้อย่างมีนัยสำคัญ ซึ่งได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี ในปีพ. ศ. 2560 มีผู้เข้าร่วมการแข่งขันกว่า 700 หมู่บ้าน ซึ่งหมู่บ้านที่ชนะมาจาก 2 หมู่บ้าน ในจังหวัดบุรีรัมย์
เพื่อลดปริมาณขยะ ชาวบ้านจะแยก และรีไซเคิลกระดาษ พลาสติก แก้ว และแปรรูปขยะอินทรีย์ให้กลายเป็นปุ๋ยหมัก ทดแทนการใช้สารเคมี ด้วยวิธีนี้ชาวบ้านไม่เพียงแต่ใช้ชีวิตอย่างมีสุขภาพดีเท่านั้น แต่ยังสร้างรายได้จากขยะอีกด้วย
ความจำเป็นในการเปลี่ยนนิสัยที่สิ้นเปลืองให้เกิดผลในรูปแบบใหม่ ๆ ในการจัดการกับปัญหา ยกตัวอย่างเช่น ในบ้านป่าบุก ซึ่งเป็นย่านชานเมืองของจังหวัดเชียงใหม่ คุณนพรัตน์ อู่พงศ์ เกษตรกรผู้ปลูกผลไม้ได้ค้นพบวิธีการรีไซเคิลโฟมเป็นอิฐโดยการบดโฟมด้วยเครื่องมือพิเศษ และผสมกับน้ำ และทราย แม้ว่าจะไม่แข็งแรงเท่าอิฐบ้าน แต่อิฐเหล่านี้เพียงพอสำหรับการใช้งานเช่นการทำเครื่องหมายตามขอบแปรงดอกไม้
และอีกวิธีในการใช้เทคโนโลยีเพื่อลดขยะก็คือ การผลิตภาชนะบรรจุอาหารและเครื่องดื่มที่ย่อยสลายทางชีวภาพได้จากเศษไม้ไผ่ และมันสำปะหลัง โดยบริษัท Universal Biopack ในขณะที่บรรจุภัณฑ์เหล่านี้ยังคงมีราคาแพงกว่าบรรจุภัณฑ์ที่ทำจากโฟม แต่ผู้ก่อตั้งบริษัท คุณสุเทพ วิจักษณ์โยธิน มีความมั่นใจว่าความต้องการของลูกค้าในอุตสาหกรรมอาหารและเครื่องดื่มในการใช้บรรจุภัณฑ์เพื่อสิ่งแวดล้อมจะมีเพิ่มขึ้น เนื่องจากความตระหนักด้านสิ่งแวดล้อม ทำให้บริษัทกำลังวางแผนที่จะเพิ่มยอดการผลิตรายเดือนมากขึ้นเพื่อรองรับความต้องการ
